خاک
این دست های من که تو ترکشان کردی را در دست های خاک می گیرم
این اشتیاق و این جنون را با خود به آغوش خاک می برم....
پرستش
به هوای دستهای تو زمین خوردندر گرمای تنت آب شدن،مردن
در هوسگاه معبد تو عریان رقصیدن
یا در آغوشت،لمس خدا را فهمیدن
با تو تا اعماق ناشناخته هارفتن
یا که با دلتنگی پلک ها رابستن
در چشم هایت اشک اشتیاق را دیدن
به بهای بوسه هایت زخم خوردن
با نفس های تو نفس کشیدن
نام تو را جای نامم نوشتن
من این جنون عشق را
من این پاره پاره های رگهای تنم را میپرستم...
حسرت من
در اعماق جانم آرزوئیست غریب
جان کندن میان بازوان شعله ور تو
تو را چنان به آغوش کشم از عشق
که سراپا شوم غوطه ور تو...
زخم
اشک میریزم بیاد لحظاتی که تو از خون عشق من مینوشیدی و آن هنکام که سیراب میشدی مرا با زخم هایم رها میکردی...
و اشک های من برای توست!
نه برای آن خیانت و این تنهایی...
سکوت
نشست رو برویش
سکوت کرد...
سرش را بالا گرفت
نگاهش کرد
سکوت کرد...
لبهایش را بوسید
در آغوش کشیدش
سکوت کرد...
زمزمه ای در گوشش کرد
سکوت کرد...
سکوت کرد...
سکوت کرد...
و هیچکس جز خدا ندانست راز نهفته در آن همه سکوت و دقایق را
چرا که هر دو در آغوش هم برای یکدگر مردند...